Van stad naar platteland

Tijdens het fietsen hebben we soms echt last van de smog. Met pijnlijke ogen en een ruwe keel zijn we Ardabil uitgereden. De smog is een logisch gevolg van het verouderde wagenpark. Op de weg rijden veelal tradioneel Iraanse Peykans en overjarige westerse modellen zoals peugeot 206 en 405 en Kia Prides. Deze auto's worden nog steeds in Iran gebouwd. Ze voldoen volledig aan de Iraanse behoeftes; eenvoudig en goedkoop, dus alles wat de motor schoon en zuinig maakt is weggehaald. Voor de bussen en vrachtwagens geldt hetzelfde. Samen produceren zij een flinke bak zwarte roet die elke dag over ons uitgeblazen wordt.

Het was daarom zeer aangenaam om een aantal nachten op het platteland door te brengen bij couchsurfers. In groot contrast met de steden; even back to basic, genieten van de omgevingsgeluiden (wind, krekels, koeienbellen) en frisse lucht inademen.
De inrichting van de plattelandshuizen bestaat voornamelijk uit Perzische tapijten, waarop gegeten en geslapen wordt. De faciliteiten zijn minimaal, maar de gastvrijheid is wederom goud waard en het eten is heerlijk, veelal vers uit eigen tuin of eigen regio.
In het een kleine dorpje (+/- 300 inw.) waar we 2 nachten verblijven is er 's avonds een (religieuze) bruiloft en wij zijn uitgenodigd (dit keer geen partydress nodig).

De regio Guilan aan de Kaspische Zee is prachtig (zie foto's van Masouleh en Rudkhan Castle), waarbij de kale bergen inmiddels zijn vervangen door groene varianten.
Het straatbeeld van de steden en dorpen aan de Kaspische kust doet ons regelmatig aan India denken. Er lopen koeien op het strand en op de rijbaan van de autowegen. Het straatbeeld is net zo chaotisch (alleen zijn er hier veel meer auto's), hele families verplaatsen zich op 1 motor (zonder helm natuurlijk) en overal ligt afval en overal is er muziek (zelfs hoog in de bergen).